ပဥၥမျမင့္မိုရ္..............

လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္မွ ဆရာျမတ္မိုးအျပင္သို႕ေငးၾကည့္ေနသည္။ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနေသာေလႏွင့္ ပတၱျမားေရာင္ စိန္ပန္းပြင့္တို႕ေၾကြက်ေနပံုကဆရာျမတ္မိုး၏ ရင္ထဲတြင္ ကဗ်ာပင္ဆန္ေနသည္ဟုထင္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ကဗ်ာဆန္သည္။ဆရာျမတ္မိုး၏ ရင္ထဲတြင္မဟုတ္။ ေက်ာင္းအိုၾကီးကပါ ကဗ်ာဆန္ေနသည္။ ေဆြးေျမ့ေနေသာသြပ္ခ်ပ္မ်ားၾကားကအေပါက္ငယ္တို႕သည္ ဆရာျမတ္မိုး၏ ရံုးခန္းထဲကိုေနေျပာက္ေလးေတြ ပို႕လႊတ္ေနသည္။ ျပဳတ္က်ကုန္ေသာအဂၤေတခ်ပ္တို႕ေနာက္ကနီရဲေနေသာအုပ္ခ်ပ္တို႕ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အုပ္ခ်ပ္တို႕သည္ ဟိုေနရာသည္ေနရာမွ က်ိဳးပဲ့ကာအျခားတစ္ဖက္ကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္လူးေနေသာေက်ာင္းေရွ႕မွ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အလံက ၾကည့္ျမင္ရသူအဖို႕ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္နူးစရာ။ အလံတိုင္၏ ေအာက္ေျခကပန္းပင္ငယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ျမက္ပင္တို႕ကလည္းမိုးနွင့္ေ၀းေသာေၾကာင့္ထင္သည္ ။ အနည္းငယ္ညိႈးေနပံုမွလြဲ၍ လွပေနဆဲ။
ေလကိုစီးရင္းစိန္ပန္းပင္ေပၚမွ ငွက္ငယ္တို႕သည္ စီစီညံလွ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းအိုၾကီး၏ ဧရိယာအတြင္းမွ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေနေသာမ်ားျပားလွသည့္ စိန္ပန္းပင္တို႕ကပတၱျမားပံုၾကီးကဲ့သို႕ အစုလိုက္၊ အျပံဳလိုက္။ ေက်ာင္းအိုၾကီး၏ တံစက္ျမိတ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္လည္း ပုဏၰရိတ္ပင္တို႕ကရွင္သန္ျမန္လြန္းလွသည္။ အရင္ကသည္ေနရာမွာပုဏၰရိတ္ပင္တို႕မရွိေသး။ ပတၱျမားေရာင္ စိန္ပန္းတို႕ကလည္းငယ္လြန္းေသးသည္။ ဟုတ္သည္။ အပင္ငယ္ငယ္မွ်သာရွိေသးသည္။ ဆရာျမတ္မိုးလည္းငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္။ မေကာင္းတာကိုေကာင္းတာလို႕ ထင္ေနသည့္အရြယ္။ ပူမွန္းသိေပမယ့္ အတင္း၀င္တိုးတတ္သည့္ အရြယ္။ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္သည့္ အရြယ္။ ႕႕႕အရြယ္႕႕႕။
``ဟူး´´
သက္ျပင္းကိုခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေလးခ်လိုက္သည္ ။ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ေႏြေလပူတို႕ကဆရာျမတ္မိုး၏ အာရံုတို႕ကိုအတိတ္ဆီသို႕ ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
``ခြမ္း´´
ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာျဖင့္ မိမိေသာက္ေနသည့္ ထန္းရည္အိုးကိုရိုက္ခြဲလိုက္ေသာသူကို ျမတ္မိုးေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ပုဆုိးႏွင့္ တိုက္ပံုအက်ၤ ီ၀တ္ျပီးထူထဲေသာမ်က္မွန္တစ္လက္ေနာက္ကေဒါသအခိုးအေငြ႕ေတြ ပ်ံေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုေၾကာင့္ ေသာက္ျပီးသားထန္းရည္ေတြေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ မသိ။
`` ဆ႕႕ဆရာ ´´
`` ဘာကြ ၊ မင္း ငါ့ကိုဆရာလို႕ေခၚတယ္ဟုတ္လား ´´
``ဆရာ ၊ ကၽြန္႕႕ ႕ ကၽြန္ေတာ္´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦးေဘးဘီကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ထန္းေတာႏွင့္ ေ၀းျပီး လူအသြားအလာနည္းသည့္ ေနရာမို႕ အနည္းငယ္ ေတာ္ေသးသည္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးအေနျဖင့္ ထန္းရည္အုိးကိုခြဲခ်င္၍ ခြဲသည္ မဟုတ္။ ၀န္တိုမစၧရိယစိတ္ေၾကာင့္ ရိုက္ခြဲျခင္းလည္းမဟုတ္။ ထန္းရည္ေသာက္ျခင္း၏ အက်ိဳးရလာဒ္ကမေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္နိုင္သည္ကိုသူတို႕ေလးေတြ သိေစခ်င္သည္။ က်လြယ္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ျမင့္တင္ေပးလိုသည္။
သူတို႕ေလးေတြကအနာဂါတ္၏ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္းေလးမ်ား။ သူတို႕ကအနာဂါတ္ကမၻာ့ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား။ အနာဂါတ္၏ မီလ်ံနာ။ အနာဂါတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပုဂၢိဳလ္။ သူတို႕ေလးေတြ၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားကိုကိန္းေအာင္းေစလိုျပီး၊ ေကာင္းမြန္သည့္ အမူအက်င့္နွင့္ ေကာင္းသည့္ အေတြးတို႕သာလွ်င္ ရွိေစခ်င္သည္။ ဒါကဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ ရင္ထဲကေစတနာ ။ ဆရာမ်ား၏ ေစတနာ။
``မင္းဘာလို႕ ထန္းရည္ေသာက္တာလဲ၊ ငါ့ကိုအမွန္တိုင္းေျပာစမ္း ´´
မိမိႏႈတ္မွ ထြက္သြားေသာစကားလံုးတို႕ကအနည္းငယ္ ၾကမ္းတမ္းျပီးေဒါသအေငြ႕ေတြပါေနသည္ကိုဆရာဦးေက်ာ္ဦးသိလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း။ မတတ္နိုင္။ ပါလာတဲ့ေဒါသက ၾကမ္းတမ္းသည့္ ေဒါသမဟုတ္။ ကရုဏာေဒါသ။ လမ္းမွားေနေသာတပည့္တို႕ကိုလမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေစခ်င္သည့္ ကရုဏာေဒါသ။
`` ဒီေန႕ ေဂဇက္ထြက္တယ္ဆရာ´´
``ဘာလဲ ၊ မင္းနာမည္ ေဂဇက္ထဲပါမလာလို႕လား ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ အေမးေၾကာင့္ ျမတ္မိုးရင္ထဲအားငယ္ျပီးမ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာသည္။ သူဒီ( ၁၀ )တန္းစာေမးပြဲကိုဂုဏ္ထူးေတြေတာင္ မွန္းထားသည္။ ေဂဇက္ထြက္လာေတာ့ ဂုဏ္ထူးလည္းမထြက္သလို၊ နာမည္ပင္ ပါမလာခဲ့။ မအိပ္မေနစာက်က္ခဲ့သည့္ေန႕ေတြကိုေတြးမိတိုင္း ျမတ္မိုး ၀မ္းနည္းရသည္။ ညေရာက္တိုင္း ။ မီးေရာင္ေတြျမင္တိုင္း။ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤ ီပုဆိုးေတြျမင္တိုင္း။ ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုလစ္ဟာေနသလို။ မိမိကိုယ္မိမိေလာကၾကီးထဲ အသံုးမ၀င္သည့္သူဟုခံစားရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငိုသည္။ ငိုတာမွ မ်က္ရည္ေတြရႊဲလို႕။ ထန္းရည္နဲ႕လည္းငိုသည္။ထန္းေတာၾကီးထဲမွာလည္းငိုသည္။ ျပီးေတာ့ ေတြးမိတိုင္းငိုသည္။ ထိုတြင္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကမတ္တတ္ရပ္ရာမွ ျမတ္မိုး၏ အနီးတြင္ထိုင္လိုက္သည္ ျမတ္မိုး၏ ပုခံုးကို ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ အသာယာပုတ္လိုက္ျပီးတင္းထားသည့္ ေဒါသတို႕ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
`` ဒီမွာ ငါ့တပည့္ ၊ မင္းအသက္ၾကီးလာရင္ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးေတြ ထားတာလဲ ´´
``ကၽြန္ေတာ္ အသက္ၾကီးလာရင္ ပညာတတ္ၾကီးဘ၀နဲ႕ ၾကီးပြြါးတဲ့သူျဖစ္ခ်င္တယ္ဆရာ´´
``ေအး ၊ ေနာင္႕႕႕႕ဆိုတာအနာဂါတ္ကိုေခၚျပီး ။ ယခုဆိုတာပစၥဳပၸန္ကိုေခၚတာကြ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာပညာတတ္ၾကီးဘ၀နဲ႕ ၾကီးပါြးခ်င္တယ္ေပါ့´´
``ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ´´
``အခု ၊ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ ´´
``ထန္း႕႕႕႕႕´´
          ဆရာ၏ အေမးေၾကာင့္ ျမတ္မိုးျပီးေအာင္ပင္ မေျဖရဲ။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာပင္ ရပ္သြားသည္။
`` ေအး ၊ အနာဂါတ္မွာမင္းလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀ကို အခုပစၥဳပၸန္မွာထန္းရည္ေသာက္ေနရံုနဲ႕ ရနိုင္ပါ့မလား ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ စကားက ျမတ္မိုး၏ အသိညာဏ္ကိုထိုးေဖာက္သြားသည္ ထင္သည္။ ျမတ္မိုးကြဲသြားေသာအိုးျခမ္းပဲ့တို႕ကို ၾကည့္ကာေတြးေနသည္။ ဟုတ္သည္။ အခုထန္းရည္ေသာက္ေနရံုနဲ႕ အနာဂါတ္မွာကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို မရနိုင္။ ျမတ္မိုးအေလးအနက္စဥ္းစားေနသည္ကို ၾကည့္ျပီးစကားထဲတြင္ နစ္၀င္ေနသည္ဆိုတာ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးသိလိုက္သည္။
``ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲက်တယ္ဆရာ´´
``စာေမးပြဲဆိုတာစစ္ပြဲတစ္ပြဲပဲကြ။ တစ္ၾကိမ္ထဲက်ရႈံးရံုနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လို႕ ျဖစ္မလား။ မင္းေရာမျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာၾကားဖူးလား´´
``အရမ္းၾကီးက်ယ္ျပီး လံုး၀ မေသနိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကိုေျပာတာလားဆရာ´´
``ဟုတ္တယ္။ ေရာမျမိဳ႕ဆိုတာအရမ္းၾကီးက်ယ္တယ္။ အရမး္လည္းခမ္းနားတယ္။ ေအး႕႕႕အဲဒီျမိဳ႕ၾကီးကတစ္ရက္တည္းနဲ႕ ျပီးေအာင္ ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးကြ။ ရက္ေတြ ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့တာ။ ေဘဘီလံုကအခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္တဲ့ အာခက္လည္းဟိုတစ္ခ်ိန္ကဆိုရင္ သူတပါးအိမ္ရဲ႕ လက္ပါးေစေတာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ က်ရႈံးမႈေတြ ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြကိုရင္ဆိုင္ျပီးသည္းခံတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ၾကိဳးစားတဲ့ ၀ီရိယအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ ေဘဘီလံုျမိဳ႕ၾကီးမွာအခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တာ ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကစကားကိုအရွည္ၾကီးေျပာလိုက္ျပီးေဘးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀့က ျခံဳထဲမွ ေတာခံပြင့္ရနံ႕ကိုသယ္ေဆာင္လာသည္။ ေက်းငွက္သံကလြဲ၍ အားလံဳးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တျခားဘာမွ မရွိ။
`` မင္းတို႕ ငါတို႕ ကိုးကြယ္တဲ့ဗုဒၶဘုရားရွင္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကိုေရာက္ဖို႕ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္တိတိေတာထဲမွာဒုကၠရစရိယာကိုက်င့္ခဲ့တာပဲ။ မင္းဒီစာေမးပြဲကိုဘယ္ႏွၾကိမ္က်ဆံုးခဲ့ျပီလဲ ´´
``ဒါ ႕႕႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပါ ဆရာ ´´
``ေအး ၊ ပထမဆံုးအၾကိမ္။ ခုမွ တစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ငါတို႕ဘုရားနဲ႕ယွဥ္ရင္ ငါးႏွစ္ၾကီးေတာင္ ကြာျခားေနတယ္။ ငါတို႕ဘုရားကဒုကၠရစရိယာကိုက်င့္တယ္ဆိုတာဆင္းဆင္းရဲရဲခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ကြ။ မင္းမွာစားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြ ပူစရာလိုလို႕လား။ တျခားအရာေတြလည္းလိုလား။ ဘာမ်ားလိုအပ္လို႕လဲ ´´
``ဘာမွ မလိုအပ္ပါဘူးဆရာ´´
``မ်က္ရည္မထြက္ခင္ ေသြးနဲ႕ေခၽြးပဲထြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ တရုပ္စကားပံုကိုမင္းၾကားဖူးလား´´
``ဟုတ္ ၊ ၾကားဖူးပါတယ္ဆရာ ´´
``မင္းကေအာင္ျမင္မႈဆိုတာၾကီးကိုမရခင္ မ်က္ရည္ကိုအရင္ထြက္ေစတာပဲ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ေအာင္ျမင္နိုင္မလဲ ။ ဘ၀ဆိုတာ က်ရံႈးရံုနဲ႕ လဲက်သြားလို႕ မျဖစ္ဘူး။ လဲရင္ျပန္ထရမယ္။ ဒါမွ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့´´
          ျမတ္မိုးရင္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကသူ၏ ငယ္ဆရာ။ လမ္းမွန္ေပၚကိုတြန္းပို႕ေနသည္ကို ျမတ္မိုးတျဖည္းျဖည္းရိပ္မိလာသည္။
`` ႏွင္းဆီတိုင္းမွာဆူးရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းမွာလည္းက်ရံႈးမႈရွိတယ္။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရံႈးရံုနဲ႕ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုဒီအတိုင္းလက္လႊတ္ေတာ့မလို႕လား´´
``အေနလည္းေကာင္း ၊ စိတ္လည္းေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ ၊ တတ္မွသာ ၊ ငါဟာၾကီးပါြးမည္။
အေနမေကာင္း ၊ စိတ္မေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ ၊ မတတ္ပါ၊ ငါဟာဆုတ္ယုတ္မည္႕႕႕႕လို႕ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ၾသ၀ါဒေပးထားတာပဲ။ မင္းကအေနအထိုင္လည္းေကာင္းတယ္။ အက်င့္စာရိတၱစိတ္သေဘာထားလည္းေကာင္းတယ္။ မင္းဘ၀ၾကီး ေအာင္ျမင္ဖို႕၊ မင္းဘ၀ၾကီးတိုးတတ္ၾကီးပါြးဖို႕ ပညာတစ္ခုတည္းပဲလိုအပ္ေနတာ၊ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြထဲမွာ ( ၂၅ )ႏွစ္ဆိုတဲ့ ပထမအရြယ္ကပညာကိုသင္ရမယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုအသက္ ( ၇၀ ) (၈၀) ထိပညာေတြေလ့လာေနတုန္း။ နိုင္ငံျခားကေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြၾကည့္ ၊ အသက္ေလးဆယ္ရဲ႕ ေအာက္မွာမရွိသေလာက္ပဲ။ သူတို႕ကအျမဲတမ္းစူးစမ္းေလ့လာေနတာ။ မင္းအသက္ကငယ္ပါေသးတယ္။ ရွိလွ ( ၁၅ )ႏွစ္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္မို႕လား။ ၾကိဳးစားစမ္းပါ ငါ့တပည့္ရာ ။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရႈံးတာကိုအေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ျပီးတန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုမကုန္ဆံုးေစနဲ႕ ´´
ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကအားၾကိဳးမာန္တတ္ ေျပာျပေနသည္။ ဆရာ့ကို ၾကည့္ျပီး ျမတ္မိုးပါ ခြန္အားေတြတတ္လာသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရႈံးရံုနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လို႕မျဖစ္။ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းမွာက်ရႈံးမႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျမတ္မိုး ျမင္တတ္လာသည္။ က်ရံႈးျခင္းကေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ ေလွကားထစ္ဆိုတာကိုလည္းအလိုလိုနားလည္လာသည္။ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ က်ရႈံးမႈကဒြန္တြဲ၍ ေနသည္ကို ျမတ္မိုးအေနျဖင့္ လံုး၀ လက္သင့္မခံလို႕မရေတာ့ေခ်။
``ေက်းဇဴးပါဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ပါျပီ ၊ မနက္ျဖန္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္တတ္ပါ့မယ္။ ဆရာတပည့္အေနနဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုမရရေအာင္ ယူျပပါ့မယ္ဆရာ ´´
          တက္ၾကြစြာေျပာလိုက္ေသာ ျမတ္မိုး၏ စကားေၾကာင့္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးလြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျပံဳးလိုက္သည္။
``ေအးကြ ၊ ေငြဆံုးရံႈးတဲ့သူကမ်ားစြာဆံုးရႈံးတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆံုးရႈံးသူကပိုျပီးေတာ့ ဆံုးရႈံးတယ္။ စိတ္ဓာတ္ဆံုးရႈံးသူကအရာရာကိုဆံုးရႈံးတယ္။ ငါ့တပည့္က ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ေတြ ဖယ္ရွားျပီးသံမဏိလိုမာေက်ာလာေတာ့ ဆရာ၀မ္းသာတယ္။ မွတ္ထား။ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္အက်မခံနဲ႕။ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူအတြက္ အျမဲတမ္းေနရာတစ္ခုရွိေနတယ္။ မင္းကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ေက်ာက္တစ္လံုးျဖစ္လာမယ္ဆိုတာဆရာယံုၾကည္တယ္။ ေအး႕႕႕႕ ဆရာယံုၾကည္သလိုမင္းလည္းကိုုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယံုၾကည္ရမယ္။ စိတ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မလွည့္စားနဲ႕ ´´
``ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ၊ အခုအနာဂါတ္မွာ ၾကီးပြါးဖို႕ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါျပီ´´
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္လိုက္ေသာေလေၾကာင့္ ေသးငယ္ေသာေလေပြတစ္ခုျဖစ္လာကာေလေပြ၏ တ၀ီ၀ီမည္ေသာ အသံကအတိတ္သို႕ေျပးေနေသာဆရာျမတ္မိုး၏ စိတ္အာရံုကိုပစၥဳပၸန္တည့္တည့္သို႕ ပို႕လႊတ္လိုက္သည္။
အရင္ကထန္းေတာထဲမွာစိတ္ဓာတ္က်ရႈံးေနေသာ ျမတ္မိုးသည္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ အဆံုးအမေၾကာင့္ ဂုဏ္သေရရွိေသာေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ျဖစ္၍ေနသည္။ ေက်ာင္းၾကီးကအိုေနေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းကိုဆရာျမတ္မိုးျမတ္နိုးသည္။ဟိုးးးးးငယ္ငယ္ကတည္းကေနခဲ့တာမို႕ဒီေက်ာင္းၾကီးကိုေရာက္ေအာင္အထက္ကိုမနည္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ မွန္သည္။ သည္ေက်ာင္းၾကီးတြင္ သူပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သည္ေက်ာင္းၾကီးမွာပဲဆရာေတြကသူ႕ကိုဆံုးမခဲ့ၾကသည္။ ယခုသူလည္း႕႕႕႕႕႕
``ဆရာ´´
          သူငယ္တန္းျပဆရာမေလးကေခၚလိုက္သည္မို႕ ဆရာျမတ္မိုး ျပဴတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္လြန္ေနေသာအၾကည့္တို႕ ရုပ္သိမ္းကာဆရာမ ရွိရာအေပါက္၀သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
`` ေအာ္႕႕႕ဆရာမ ၊ ေက်ာင္းသားေတြ စံုေနျပီလား ´´
`` စံုျပီဆရာ ၊ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့ဖို႕ လာပင့္တာ ´´
ဟုတ္ေပသည္။ ဒီေန႕သီတင္းကၽြတ္မို႕ တပည့္ေတြ စုေပါင္းကာဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပူေဇာ္ပြဲက်င္းပသည္။ မိမိဆရာကမိမိကိုေကာင္းေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမသလိုမိမိလည္းမိမိ၏ တပည့္တို႕ကိုပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းမြန္သည့္ၾသ၀ါဒတို႕ကို ေပးရေပဦးမည္။ ဆရာဆိုတာဘုရားတရားသံဃာမိဘတို႕ႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းထဲထားျပီးတပည့္ေတြအေပၚသားသမီးအရင္းလိုဆံုးမတတ္သည့္ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာခုေတာ့ ဆရာျမတ္မိုးတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ေပျပီ။ ဆရာဆိုသည္မွာအနေႏၱာအနႏၱငါးပါးထဲကေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပဥၥမျမင့္မိုရ္ပင္မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေနာက္ ျမတ္ဆရာဆိုသည့္သီခ်ငး္သံကလည္းအာစရိယပူေဇာ္ပြဲခမ္းမၾကီးတြင္ လိႈင္ဟီး၍ ေနေလေတာ့သည္။

၀န္ခံခ်က္။။  ။ ဤစာမူသည္ ကိုယ္တိုင္ေရးစာမူ အသစ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၊ မည္သည့္စာ၊နယ္၊ဇင္းမွ ေပးပို႕ထားျခင္းမရွိပါေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳအပ္ပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
မိန္ေႏြ