မျမင္ခ်င္ပဲ ျမင္လိုက္ရတဲ ့ အရာတစ္ခ်ိဳ ့က
ငါ့ကိုမသင္ပဲ တက္ေျမာက္ေစခဲ ့တယ္
မၾကားခ်င္ပဲ ၾကားလိုက္ရတဲ ့အသံတစ္ခ်ိဳ ့က
ငါ့ကိုနားေရဝေအာင္ သင္ေပးေနသလို
ေလွာင္ကြ်မ္းပါေစ နစ္မြမ္းပါေစ
စနစ္ဆိုးရဲ့ ေအာက္ ငါ့တို ့အသက္ရွင္လွ်က္
ေသေနတာ အခ်ိန္ၾကာခဲ ့ေပါ့
အဖက္ဖက္က နိမ့္က်ေနတဲ ့ ဒီအေရး
ေတြးမိတိုင္း ရင္နာမဆံုးနဲ ့
နံရံကိုလက္သီးနဲ ့ ထိုးရံုကလြဲျပီး
ငါတို ့ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး
ဝင္ႏြဲလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္
အခြင့္ၾကံဳတဲ ့ တေန ့ေန ့ေပါ့
အမ်ားအတြက္ အမ်ားအတြက္နဲ ့
မိသားစု တစ္စုစာေလာက္
အသိုင္းဝုိင္းတစ္ခု စာေလာက္
ေကာင္းစားေနတဲ ့ ခင္ဗ်ားတို ့လုပ္ရပ္
တစ္ခန္းရပ္လိုက္ပါေတာ့လို ့ေျပာခ်င္တယ္
အၾကိမ္ၾကိမ္အနင္းခံ ျမက္ပင္ေလး
မိုးရြာတဲ ့ ေန ့ကိုေမွ်ာ္လင့္ေနသလို
အခါခါပိတ္ေလွာင္ခံရတဲ ့ ငါတို ့ဘဝေလးေတြ
အလင္းတန္းေလး တစ္ခုေတာ့ ေစာင့္ေနမိတယ္
ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ ဆိုင္းဘုတ္ေတြလည္း
လုပ္ရပ္ေတြနဲ ့တလြဲျဖစ္ေနေတာ့
အဆင္းရဲခံ အညွင္းဆဲခံကာဆႏၵထုတ္ေဖာ္
ေနာက္ေတာ့လည္း တိုင္းတပါးသားေတြကပဲ
ေမာင္ပိုင္စီးလို ့ ေနရတကာခ်ယ္လွယ္ ေနတာ
ျမင္သူတိုင္းဆဲေအာင္ ထင္တိုင္းက်ဲေနၾကတာ
အမိေျမ အမိေရ အေမ့အိမ္ကို ျပန္ခ်င္ေပမယ့္
အခြင့္မသာတိုင္း ရင္နာစြာ ေရးျဖစ္တဲ ့ ဒီစာသား
ျပီၤးေတာ့ ဆႏၵ တစ္ခုေတာင္းဆုျပဳလိုက္တယ္
လူလူခ်င္း စာနာ စိတ္ေလး ထားၾကပါေစ.......။
ဖိုးခြားေလး (ေကာ့မွူးျမိဳ ့)
0 comments:
Post a Comment